وفا را در دلم زیرا درنگست

ازیرا کاین دلم بنیاد سنگست

به دریا در، گهر جفت نهنگست

چو نوش اندر جهان جفت شرنگست

ترا با جان ما گویی چه جنگست

ترا از بخت ما گویی چه ننگست

شدی فارغ که در دریا نهنگست

چگویم چون بجای هوش منگست

نه یک رنگست اینجا در دو رنگست

از آن نزدیک هرکس خوار وننگست

سخن گر بد بود بنیاد جنگست

چو نیک آید نشان هوش و هنگست

ترا با ما اگر صلحست جنگست

نمی دانم دگر بار این چه ینگست

به نقلی زان دهان کامم برآور

نه آخر پسته در بازار تنگست

چرا این قامت همچون کمانم

[...]

صبا با یار ما گو کایت چه ننگست

چرا بی موجبی با ما به جنگست

ببردی نام و ننگم ای دل و دین

دل ما را چه جای نام و ننگست

به خاک ره نشستم و آن عجب نیست

[...]

حدیثی زان دهان، کان غنچه رنگ ست

نمی گویم که حالا وقت تنگ ست

خداوندا دلم بی نور تنگست

دل من سنگ و کوه طور سنگست

کسی کو یافت کین بازیچه رنگست

زبان عشق با گوشش بجنگست

وگر گل را از از این پیغام ننگست

نه با گل با قبول بخت جنگست

بر بام و درت کائینه زنگست

مجال دم زدن بر صبح تنگست

دگر از هر چه کاندر عقل ننگست

دگر از هر چه کاندر فقر رنگست

مپوش اینجامه کز بهر تو تنگست

یم آن خواهد که هم سیر نهنگست

حکیمان را در این ره پا به سنگست

درین وادی کمیت جمله لنگست

فراخ این باغ و گل خوش آب و رنگست

گرفتاریم و بر ما عرصه تنگست