پناه ملک شاهنشاه طغرل

خداوند جهان سلطان عادل

چو هرمز دید کان فرزند مقبل

مداوا‌ی روان و میوهٔ دل

نبینی چشمه‌ای کز آتش دل

ندارد تشنه‌ای را پای در گل

وز آن جا سوی موقان کرد منزل

مغانه عشق آن بت‌خانه در دل

نهاده بر یکی کف ساغر مل

گرفته بر دگر کف دستهٔ گل

نباید تیزدولت بود چون گل

که آب تیزرو زود افکند پل

فرورفته دلش را پای در گل

ز دست دل نهاده دست بر دل

ز گریه بلبله وز ناله بلبل

گره بر دل زده چون غنچهٔ گل

مرا در عاشقی کاری است مشکل

که دل بر سنگ بستم سنگ بر دل

به دستی سنگ را می‌کند چون گل

به دیگر دست می‌زد سنگ بر دل

سخن‌هایی که او را بود در دل

فشاند از طَیرَگی چون دانه در گل

نهاده بر دهانش ساغر مل

شکفته در کنارش خرمن گل

دگر ره گفت اگر جان هست حاصل

نه نقش کالبدها هست باطل؟

همه زیچ فلک جدول به جدول

به اصطرلاب حکمت کرده‌ام حل

گل و سنگ است این ویرانه منزل

درو ما را دو دست و پای در گل

که من یاقوت این تاج مکلل

نه از بهر بها بر بستم اول

به مملوکی خطی دادم مسلسل

به توقیع قزل‌شاهی مسجل

پدر بگشاد مُهر از حقّهٔ لعل

دُر افشان گشت و کرد این قصّه را نقل

ز شوقش کوه رفته پای در گل

بمانده واله و حیران و بی دل

ز تو بیدارم و از خویش غافل

مرا یا رب توانی کرد واصل