نه کس زو زاده نه او زاده از کس

یکی ذاتست در هر دوجهان بس

بشاه آن پیر گفتا حجتت بس

چو کشتند از برای ما بسی کس

ازان تنها نشستی تا دگر کس

نداند علم او‌، او داند و بس

بدل گفتا چنین جائی چنین کس

برای طاعت حق آید و بس

بشب موقوف کردش پیش ده کس

که تا شاهش چه فرماید ازین پس

شقیق بلخی آن شیخ مدرّس

مگر می‌گفت در بغداد مجلس

از آنجا کامدم بی‌خویش و بی‌کس

اگر آنجا رسم این دولتم بس

جوانی دید همچون شمعِ مجلس

بدست آورده شاخی چند نرگس

شنیدم من ز استاد مدرّس

که بود آن سرمه وان طبل آنِ هرمس

هوای عشقِ آن بت را نَیَم کس

که عشق دُرِّ گوشِ او مرا بس

میان این و آن باید چنین کس

که تا خود حال چون گردد ازین پس

که شیخ دین چه می‌گوید در آنکس

که خورد او شربتی پاک مقدّس

وگر خود توبه نکند اوّلین کس

که در دوزخ رود او باشد و بس

چنین نقلست در توراة کان کس

که او غیبت کند، آنگاه ازان پس

تو کردی دعوی عشق چو من کس

چو زر دیدی بسی بودت ز من بس

من این دانم چنین در مانده بی کس

که اینجا مادرم می‌باید و بس

منم وحشی صفت در گوشه بی کس

ز عالم مردی حَمزَه مرا بس

بگفت این و روان شد بلبل قدس

مشام جانش پر مشک از گل انس

شهش گفتا چه گویم با چنین کس

جوابش اینچ او کردست این بس

بگوش خود شنودستم ز هر کس

که موری را بسالی دانهٔ بس