وزان پس داد تشریفی به هرمز

که خورشید آن ندیده بود هرگز

سخن را چون نهایت نیست هرگز

دمادم می‌رسد جان را مُجاهز

سپاهش هست پنجَه دیو کربز

کز ایشانند صد ابلیس عاجز

شهش گفتا اگر خواهی ازین دز

نگردانم ترا محروم هرگز

برون آمد ز ایوان مرد کربز

جنیبت برد و خلعت پیش هرمز

دگر ره گفت ممکن نیست هرگز

که گل را باز بیند نیز هرمز

خوش آمد شاه را گفتار هرمز

بدو داد آنچه نتوان داد هرگز

فرو ماندم درین اندیشه عاجز

که با من این که داند کرد هرگز

هران حیلت که میدانست هرمز

بجای آورد پیش شاه کربز

پدید آمد دران صحرا یکی دز

که در دوری آن شد وهم عاجز

چو فرّخ شد برون از پیش هرمز

بتنها باز میگشت از پس دز

بفرخ گفت ده مردند در دز

دگر مشتی زنند ادبار و عاجز

چو برسیدند با پیش و پس دز

بدز در خفته بد ده مرد کربز

چو خونی، رنگ شیر دختر رز

ولیکن گشته بی شوهر زبان گز

در آن نامه نوشت از حال هرمز

که این برنا یکی شاهست کربز

بدست آرد بجهدش زود هرمز

جز این خود کی تواند بود هرگز

چو دریا دارد از گل چشم هرمز

ز دریا برنگیرد چشم هرگز

جهان افروز و همراهان هرمز

از آن آب سیه گشتند عاجز

دران موضع بیاران گفت هرمز

که چندین صید نبود نیز هرگز

برید از پای خود آن تیغ هرمز

بپای خود که برّد تیغ هرگز