یکایک را ز زرِّ ناب و گوهر

کمرها بر میان و تاج بر سر.

لبانَ ازْ شِکَّر و دَندان ز گوهر.

سخنْ چُون گوهَر آلوده به شِکَّر.

که من دارم تو را با جانْ بَرابَر.

کُنم در دستِ تو شاهیْ سراسر؛

درختِ خشک بوده، تَر شُد از سَر؛

گلِ صدبرگ و نسرین آمَدَش بَر.

یکی دختر که چون آمد ز مادر،

شب دیجور را بِزْدود چون خَور.

نِشانده عقدِ او را در برِ زَر؛

به سان آبِ بِفْشرده بر آذر.

ز صد انگشت ناید کار یک سر؛

نه از سیصد ستاره نور یک خَور.

چنان کردش ز بس دینار و گوهر،

که بودی زاد بر زادش توانگر.

شود بی شکّ ز آرایش نکوتر،

چنان کز گونه گردد سرخ‌تر زر.

ترا خسرو پدر، بانوت مادر؛

ندانم در خُورَت شویی به کشور.

در ایران نیست جفتی با تو همسر؛

مگر ویرو که هستت خود برادر.

زن ویرو بُوَد شایسته خواهر؛

عروسِ من بُوَد بایسته دختر.

چو بِشْنید این سخن ویسه ز مادر،

شد از بس شرم رویش چون مُعَصْفَر.

گواتان بس بُوَد دادارِ داور،

سروش و ماه و مهر و چرخ و اختر.»

چو تیر از زه بخواهد تافتن سر

پدید آید در آهنگ کمانور

رسول شاه و دستور و برادر

هم او و هم نوندش کوه پیکر

مبر انده زبهر زرّ و گوهر

که ما را او همی باید نه زیور

فرستم زیِّ تو چندان ز گوهر

که گر خواهی کنی شهری پر از زر

مرو را دید ویس ماه پیکر

ز شرم و بیم گشته چون مُعصفر

پس آنگه گفت با زرد پیمبر

چه نامی وز که داری تخم و گوهر