ازین تاریکدان خیز و گذر کن

بدار الملک ربّانی سفر کن

الا ای باد شبگیری گذر کن

ز من آن ترک یغما را خبر کن

زجُرم و ناکسی من گذر کن

بفضلت در من ناکس نظر کن

ز کوه قاف جسمانی گذر کن

به دار‌الملک روحانی سفر کن

بمیر از لذت و ترک شکر کن

چو سیمرغ از همه عالم گذر کن

که ای مهتر ازین زندان گذر کن

بدارالملک روحانی سفر کن

ترا دشمن تویی از خودحذر کن

اگر خاکیست در کان تو زر کن

تو شکّر من نی خشکم نظر کن

بیا و دست با من در کمر کن

مکن، ازخون چشم من حذر کن

کسی دیگر طلب خونی دگر کن

چومویت مشکبار آمد سفر کن

سحرگه بر صبامویی گذر کن

ز یار خویش گلرخ را خبر کن

جهانگیر جهان را پیش درکن

حقیقت بین شو و در وی نظر کن

بجز او از وجود خود بدر کن

ازین محنت سرای تن گذر کن

بسوی عالم وحدت سفر کن

حقیقت بین شو و در خود نظر کن

چو قطره سوی بحر او گذر کن

چو مظهر یافتی در وی نظر کن

محبان علی را زان خبر کن

ولی ازجوهر دنیا حذر کن

به جوهر خانهٔ دریا سفر کن

بخود بازآی و عزم آن سفر کن

بمحسوسات بر یکسر گذر کن

پس آنگه ساز و ترتیب سفر کن

بکلی خویش را از خود بدر کن

درون خویش نقد خود نظر کن

ازین نقدت وجود خود خبر کن

برون هستیی خود را نظر کن

همه ذرات ازین هستی خبر کن