مه از شرم رُخش هر مه گذارد

چو در راهش گذارد سر فرازد

زهی عطّار کز نور محمد

شدی مسعود و منصور و مؤیّد

مگر قومی دلی پُر درد و پُر سوز

به بغداد آمدند از بصره فریاد

زهی ملکت که واجب گشت لابد

که نه نقصان یذیرد نه تزاید

دو می‌بینی یکی را و دو صد صد

چه یک چه دو چه صد، جمله توئی خود

مگر دیوانه و مستست و بی خود

که دائم غافلست از نیک و از بد

بسی در کسوت زیبائی خود

که زیبائی چو تو بینند بی حد

زهی ملکت که واجب گشت لابد

که نه نقصان پذیرد نه تزاید

ز وهم خود مدان خود را تزاید

که آب از وهم خود بنمود هدهد

ز کونین ارشوی پاک و مجرد

نیاید راست بی نور محمد

دو می‌بینی یکی را و دو را صد

چه یک چه دو چه صد جمله توی خود

در هر پیر زن می‌زد پیمبر

که‌ای زن در دعا با یادم آور

ترا اینجا سر بز می نماند

که سگ در دیده قندز می نماید

چو تو پیکی کنی مانند هدهد

کند صد ریش خندت تاج لابد

سخن را طبع عیسی فکر باید

چو مریم گر بزاید بکر ماند

چو خشمم خط سوی دوزخ نوید

جوابش نام او بریخ نویسد

بسی خود را به‌زاری بر زمین زد

که نپسندم من از خسرو چندین بد

چو گل با دایه لختی ره بریدید

بسوی خانهٔ هرمز رسیدند

ترا از اولیا آگاه سازد

ز راه برّیان هم باز دارد

روش چون بر طریق شرع باشد

دل و جانش درین معنی گذارد