اگر روی ایاز آید ترا جای

نهد بر آسمان هفتمین پای

ندیمان سرافراز نکورای

بخدمت چشمها افکنده بر پای

بساقی پیش شاه استاده بر جای

سر زلفش دراز افتاده بر پای

میان خانه در شیخ نکورای

بفکرت ایستاده بوده بر پای

اگر بر من ز سر درگیر تا پای

توانی دید بی صد زخم یک جای

تودر مردی نداری پای بر جای

چنان بهتر که داری بند بر پای

به بین خود را و از هستی برون آی

بکوی نیستی بخرام و می پای

زیند دست غفلت پای بگشای

بفرق سر ره بی سر به پیمای

برو سودای بیهوده مپیمای

منه بیرون ز حد خویشتن پای

همه بیچاره‌ایم و مانده بر جای

برین بیچارگی ما ببخشای

نمی‌دانند صدیقان سر از پای

غم پر می‌خوری آخر چنین جای

به (؟ز‌) خاک آینهٔ جانْ پاک بزدای

تهی کن حقه را و پاک بنمای

نمی‌یارست شد مفلوج بی پای

نه ره می‌برد کور مانده بر جای

تو با این جمله پاکان دل افزای

فراموشم نکردی در چنین جای

غلامی پیش شاه ایستاد بر پای

درآن غارت نمی‌جنبید از جای

به یک دردی درآید عقل از پای

چگونه ماند آنجا عقل بر جای

ز تو تا هست مویی مانده بر جای

بدان یک موی مانی بند بر پای

به پیش آفتاب عالم آرای

کجا ماند وجود سایه بر جای

چو دیدش پیرزن برخاست از جای

نهادش در بر خود بند برپای

دماغی پر، دلی ناپای بر جای

بگردم هر نفس آنگه به صد رای