مَجو بالاتر از دوران خود جای

مکش بیش از گلیم خویشتن پای

چنین در پایه زیرم مکن جای

و گر نه بر درت بالا نهم پای

یکی بالین گَهش رفتی یکی جای

یکی دامنش بوسیدی، یکی پای

میان دربند و زور دست بگشای

برون شو دست‌برد خویش بنمای

در اندیشید و بود اندیشه را جای

که باد افراه را چون دارد او پای

ز تاریکی جهان را بند بر پای

فلک چون قطب حیران مانده بر جای

به توفیق توام زین گونه بر پای

برین توفیق، توفیقی برافزای

که گر مهمان مایی ناز منمای

به هر جا که‌ت فرود آرم فرود آی

و گر مهمانی اینَک دادمت جای

من اینَک چون کنیزان پیش بر پای

رها کن جنگ و راه صلح بگشای

نفاق‌آمیز عذری چند بنمای

خردمندی که در جنگی نهد پای

بمانَد آشتی را در میان جای

چو در ملک جمالت تازه شد رای

عنایت را مثالی تازه فرمای

ز شادی ساختش بر فرق خود جای

که شه را تاج بر سر به که در پای

به ملکی در چه باید ساختن جای‌؟

که غل بر گردن‌ است و بند بر پای

سوی گنجینه رفتند آن دو همرای

ندیدند از جواهر بر زمین جای

درین خیمه چه گردی بند بر پای

گلو را زین طنابی چند بگشای

به عزم خدمت شه جَستم از جای

در آوردم به پشت بارگی پای

بدان تا بوسم او را چون زمین پای

چو دیدم آسمان برخاست از جای

ولی چون هست شاهی چون تو بر جای

همان شهزادگان کشور آرای

گر او را سوی گوهر گرم شد پای

نسب‌داران گوهر باد بر جای