شود بیچاره در دست بلائی

بکرد القصّه او از سنگ جائی

بره در پیر زالی مبتلائی

عصا در درست می‌آمد ز جائی

که تا تو خون ننوشی در جدائی

نیابی ره بسر آشنائی

بدو گفتند ای سگ از کجائی

که در تو می نه بینیم آشنائی

جوان گفتا که دیدم اژدهائی

که مثل آن ندیدم هیچ جائی

بدو گفتا چو تو از اشقیائی

چنین مشغول در طاعت چرائی

که تا ناگاه مهد مصطفائی

شود هم خانهٔ چون تو گدائی

مکن ای خفته تا یابی رهائی

که گر شیری تو با حق برنیائی

که چون از شمع سر یابد جدائی

سواد جمع یابد روشنائی

ز خود بگذر که بی خود جمله مائی

چو بیخود خوش تری با خود چرائی

رسید اسکندر رومی بجائی

طلب می‌کرد از آنجا آشنائی

یقین می‌دان که چون آن آشنائی

پدید آید نماند این جدائی

تو همچون مُردهٔ بد می‌نمائی

که خود را مُرده و زنده بلائی

بره می‌رفت زالی با عصائی

چنین گفتا که کیست این مبتلائی

نمی‌دانی که کوژی ای مرائی

چرا در راستی خود را نمائی

که یا رب در چنین وقتی وجائی

که می‌بینم بهر موئی بلائی

تو از ملکت همی بر سر نیائی

نپردازی بعشق از پادشائی

تو گر خود یزدجرد پادشائی

بکشته عاقبت در آسیائی

درین آتش چه عودی چه گیائی

بخسپد شب چه شاهی چه گدائی

چه ملکست این و تو چه پادشائی

که با میر اجل برمی نیائی