ولی دانست کآن‌نز بی‌وفایی است

شکیبش بر صلاح پادشایی است

میان خاک وخونم آشنائی است

میان خاک و خون عین جدائی است

چو جان از نور من در روشنائی است

درآ در عاقبت دیدخدائی است

مرا پیوسته اینجا آشنائی است

ابا ذراتم اینجاگه خدائی است

دوای عشق اینجا بی دوائی است

وفای قربت اینجا بیوفائی است

چو دانستم که اینجا آشنائی است

مرا این روشنی دید خدائی است

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

خداوندی همه در کبریایی است

نه علت لایق فعل خدایی است

رخ اینجا مظهر حسن خدایی است

مراد از خط جناب کبریایی است

خراباتی شدن از خود رهایی است

خودی کفر است ور خود پارسایی است

کرامات تو گر در خودنمایی است

تو فرعونی و این دعوی خدایی است

خرد در کار خود سرگشته رایی است

فلک در راه او بی‌دست و پایی است

بصر کایینه قدرت نمایی است

درو از عکس رویش روشنایی است

بیا اهلی که اینها خودنمایی است

دعایی کن که این رسم گدایی است

قلم برکش به حرفی کان هوائی است

علم برکش به علمی کان خدائی است

بقا بر قامت عمرش قبائی است

که هر روزش به از اول صفائی است

گناهم گرچه عین بی رضایی است

گذشت از وی چه نقصان خدایی است ؟

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

خودی روشن ز نور کبریائی است

رسائی های او از نارسائی است

جدائی از مقامات وصالش

وصالش از مقامات جدائی است

جهان را هر دم آئینی و رائی است

چمن را هم سموم و هم صبائی است