ازان خوابی بچشمم مینیاید

که آب چشم، خوابم در رباید

صبوری را دلی بر جای باید

ز سودایی و بیدل صبر ناید

چه گر از عنکبوتی هیچ ناید

هم آخر پرده داری را بشاید

مرا در خط نشان تا خود چه آید

خط اندازی مکن تا خود چه زاید

ترا صد ماه جان افروز باید

اگر نبود گلی خود روی، شاید

براه عشق ازین کمتر نباید

که عاشق تا نسوزد بر نیاید

تنم گرچه چو مویی مینماید

ولی با تو بمویی درنیاید

چنان گل، خسرو او را درخور آید

به دست هر فرومایه نشاید

جواب این سؤال از من نیاید

مرا این راز را گفتن نشاید

ترا راه حقیقت او نماید

در اسرار بر رویت گشاید

ترا او سوی مظهر ره نماید

در معنی برویت او گشاید

بمغزش در حقیقت ره نماید

در معنی به رویت او گشاید

خدا را هم به خلقان او نماید

در بسته به خلقان او گشاید

ترا راه حقیقت او نماید

در اسرار برویت گشاید

یکی گر زانکه ناپیدا نماید

تعاقب دیگری آن دم برآید

نسیم لطفش ار بر دوزخ آید

در او صد چشمهٔ حیوان گشاید

سخن بی طرز او ناساز آید

اگر گویی به کاری باز ناید

ز دعوی کار مردم برنیاید

که کار هر یک از معنی گشاید

پس آن گه همچو مهتابی نماید

درو هر لحظه نوری می‌ فزاید

بسا زحمت کز اول رو نماید

بآخر چون درآید خوش برآید