نهد در صبح مهری کاندر افلاک

به رسم عاشقان دامن کند چاک

ز همت نردبانی نه درین خاک

که بتوانم شدن بر بام افلاک

چو خاکم بر سر افتد در ته خاک

تو کن، بر خاکساری، رحمت ای پاک

گرامی نازنین حضرت پاک

کزو نازند هم انجم هم افلاک

سری کز باد کین دیدش خطرناک

باب تیغ کردش طعمهٔ خاک

چنان افتاد حکم ایزد پاک

که شد در بزرگ اندر دل خاک

چو طاقت طاق شد در سینهٔ چاک

به بیهوشی فرو غلطید در خاک

جمال یوسفی را سود بر خاک

زد از مهر زلیخا پیرهن چاک

به سر عارفان حضرت پاک

به درد عاشقان در سینهٔ چاک

چنان شاهی و هوش از وی شده پاک

چو درویشی که دری یابد از خاک

چو او پای بلورین سود بر خاک

ستاره خواست زیر افتد ز افلاک

صواب آن شد که آن در خطرناک

به درجی ماند از دست کسان پاک

که باد تند این خاک خطرناک

چنین گلهای بسی کرده‌ست خاشاک

فلک را باد یارب سینه صد چاک!

کزینسان ارجمندان را کند خاک!

نگر تا چند گردد دور افلاک،

که یک نوباوه بیرون آرد از خاک؟

بهر جائی که خون راند این تن پاک

گیاه مهر، خواهد رستن از خاک

همان عشق‌ست، کت برگیرد از خاک

برد پاک به سوی عالم پاک

به چشمم، هر دو، در راه خطرناک

غباری دان، که این باد است و آن خاک

خدنگ افگن پلان چست و چالاک

ز بیلک کرده سد آهنین چاک

چه باشد در دل دریا کف خاک

که باشد پیش صرصر مشت خاشاک