میِ صافی بیار ای بُت که صافی است

جهان از ماه تا آن‌جا که ماهی است

چو از کاخ آمدی بیرون به صحرا

کجا چشم افکنی دیبای شاهی است

بیا تا می خوریم و شاد باشیم

[...]

گر او را دعوا صاحب‌کلاهی است

مرا نیز از قصب سربند شاهی است

بهشت از حضرتش میعاد‌گاهی است

ز باغ دولتش طوبا گیاهی است

مقام علم دین در فر شاهی است

مرا در معنی این علم راهی است

بنزد همّتم دنیا چو کاهی است

که دنیا در بر عقبی چو راهی است

نه هر فرقی سزای تاج شاهی است

نه هر سر لایق صاحب کلاهی است

ترا جای دگر آرامگاهی است

وز این سازنده‌تر آب و گیاهی است

وجودت پیش من برگ گیاهی است

و گر سوزی که بر من برگ کاهی است

سرش با فر و زیبِ تاج شاهی است

روان فرمانش از مه تابه ماهی است

مسلمان شرمسار از بی کلاهی است

که دینش مرد و فقرش خانقاهی است

تو دانی در جهان میراث ما چیست؟

گلیمی از قماش پادشاهی است

مسلمان گرچه بی خیل و سپاهی است

ضمیر او ضمیر پادشاهی است

اگر او را مقامش باز بخشند

جمال او جلال بی پناهی است

ازین معنی سخن گفتن، تباهی است

چنین پیوند را پایان، سیاهی است

خیال کژ به کار کژ گواهی است

سیاهی هر کجا باشد، سیاهی است