تغافل شیوهٔ چشم سیاهش

محبت جوهر تیغ نگاهش

در اثنای سخن نزدیک راهش

به خون کرگس افتاده نگاهش

مقابل بود هر دم روی ماهش

به رنگ گل ن یالودی نگاهش

سر کروبیان جاروب راهش

چراغ طور شمع خانقاهش

نه تنها دین و دل برد از نگاهش

که روزم کرده شب زلف سیاهش

زهی صیادی چشمش که آن صید

کند صد دل بیک تیر نگاهش

بهر جا پا نهد خیزد قیامت

[...]

کواکب عکس نقش خاک راهش

جهان تمثالی از تصویر جاهش

نشد جز بندگی آرامگاهش

از آن شد نام عبدالله شاهش

که سگ کم برده در نخجیرگاهش

توئی چون صید افکن کلب راهش

بهر کس افتد از عظمت نگاهش

شود او در تذلل خاک راهش

بود محفوظ آنعبدی که شاهش

بخود دارد ز لغزشها نگاهش

به زیر آورد از اورنگ و جاهش

نشمین داد در زندان و چاهش

شمارد حق چنان یک یک گناهش

کند از هر گناهی دل تباهش

ز دلهای شکسته تختگاهش

شهیدان بلا یکسر سپاهش

ز کرسی تخت بر ایوان جاهش

گروه قدسیان یکسر سپاهش

دگر قومی که ذکر لاالهش

برآرد از دل شب صبحگاهش

شناسد منزلش را آفتابی

که ریگ کهکشان روبد ز راهش

اگر روزی ببینم رویِ ماهش

دو دستی می‌زنم تویِ کلاهش

چو والاتر بود از وهم‌، جاهش

خرد عاجز شود با دستگاهش