نیامد صبرِ چندانی براهش

که کس بر پای کردی بارگاهش

بگردون می‌رسید آوازِ آهش

نگه می‌داشت از هر سو سپاهش

چو بخت او جوان یکسر سپاهش

چو رایش مرتفع چتر و کلاهش

در آن گرمابه کرد آنگاه شاهش

فرو بست از کچ و از سنگ راهش

شب معراج دیدم هچو ماهش

بهشت عدن گشته جایگاهش

جهان یک خاکروب بارگاهش

فلک یک خرقه پوش خانقاهش

زهی مشگ دو گیسوی سیاهش

که هر مویست و صد جان در پناهش

چو لاله می درآرد سر براهش

ز اطلس بر کمر دوزد کلاهش

چو آمد یاسمین هندوی راهش

بشادی نیک میدارد نگاهش

ظفر بودی یزک دار سپاهش

فلک کردی زمین بوس کلاهش

چو زیر خط نشست آن مشک ماهش

فغان برخاست از خطّ سیاهش

چو گل دید آنچنان زار و تباهش

شفاعت کرد القصّه ز شاهش

جهان آراسته شد چون سپاهش

فلک شد ناپدید از گرد راهش

چو شاه این گفت حالی بارگاهش

کشیدند و بگرد او سپاهش

مرفه انبیا در زیر جاهش

مشرف اولیا از خاک راهش

هرآنکس کو سری دارد براهش

خدا دارد مراورا در پناهش

بشه گفت و اجازت داد شاهش

ز عیاران خود پرسید راهش

ندیدم جز یکی در کارگاهش

شدم در سایهٔ عشق و پناهش

بسی خون خورد دل درکار راهش

که تادر عشق میدارد نگاهش

به پیرامن بزرگان سپاهش

ز چشم بد به آهن بسته راهش