مرا ویرو خداوندست و شاهست

به بالا سرو و از دیدار ماهست

همان رویش که تابنده چو ماهست

ز درد بیدلی همرنگ کاهست

همه کس را به شادی دستگاهست

ترا همواره درد و وای و آهست

تو ماهی وان نگارم نیز ماهست

جهان بی رویتان بر من سیاهست

چنان گوشم به در چشمم به راهست

که گویی خانه‌ام زندان و چاهست

خط نامه چو بخت من سیاهست

همان نونش چو پشت من دو تاهست

مرا بخت دژم چون شب سیاهست

شب بخت مرا رامین چو ماهست

به کُه بر، میش و بز را جایگاهست

به هامون گور و آهو را پناهست

کنون روزست و وقت چاشتگاهست

به چشمم چون شب تاری سیاهست

و لیکن چیزها را جایگاهست

همیدون کارها را وقتها هست

جمالت بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

تویی کز زلف و رخ در عالم حسن

ترا هم نیم شب هم چاشتگاهست

بسا خرمن که آتش در زدی باش

[...]

بدین خوبی که رویت رشک ما هست

مبین در خود که خودبینی گناه است

گرفتم هرچه من کردم گناه‌ست

نه آخر آب چشمم عذرخواه‌ست‌؟

ولایت بین که ما را کوچگاهست

ولایت نیست این زندان و چاهست

چو ما را چشم عبرت بین تباهست

کجا دانیم کاین گل یا گیاهست

نفیر کوس گفتی تا دو ماهست

که را در دل که شه در کوچگاهست

ز نورش ذرّهٔ خورشید و ماهست

همه ذرّات را پشت و پناهست

یقینش شد که آن زن بی گناهست

ولی آنجا مقامش نه ز راهست

ببین اینک یکی برجایگاهست

که مردم نیست انگشت سیاهست

کلیم مور اگرچه بس سیاهست

ولیکن از کرداران راهست