سخن گفتند ازین پیمانْ فراوان.

به هم دادند هر دو دستِ پیمان.

نِگر چونین شگفت آمد اَزیشان؛

کُجا بستند بر ناموده پیمان.

چو شاهِ زَنگ بودش جَعدِ پیچان؛

دو رُخ پیشش چو دو شمعِ فروزان.

نباید سرزنش کردن بِدیشان؛

که راهِ حُکمِ یزدان، بَست نتوان.

به نامه سرزنش کرده فراوان؛

که چون تو نیست بدمِهری به گیهان.

هر آنگاهی که با ایشان خورد نان،

همه زرّینه خواهد کاسه و خوان.

چو خواهد بود سال بد به گیهان

پدید آیدْش خشکی در زمستان

هم از شاه و هم از دادار ترسان

که بشکست این همه سوگند و پیمان

نبینی این همه آشوب مهمان

رسیده بانگ خنیاگر به کیوان

که و مِه راست باشد نزد نادان

چو روز و شب به چشم کور یکسان

من آن گفتم که دیدم پس تو به دان

که تو فرمان دهی من بنده فرمان

چو شاهنشه زمانی بود پیچان

دل اندر آتش اندیشه سوزان

ز آذربایگان و ریّ و گیلان

ز خوزستان و اصطرخ و سپاهان

چو گشتند آگه از موبد منیکان

که لشکر راند خواهد سوی ایشان

سپه گرد آمد از هر جای چندان

که دشت و کوه تنگ آمد بر ایشان

نبودش جای بنشستن به گیهان

همی شد در دهان و چشم ایشان

ز تندی بود همچون سیل طوفان

کجا او را به مردی بست نتوان

سر جنگاوران چون گوی میدان

چو دست و پای ایشان بود چوگان

عنان بر تافت از راه خراسان

کشید از دینور سوی سپاهان

کنم با تو به مهر امروز پیمان

کزین پس‌مان دو سر باشد یکی جان