ز من بنیوش پند مهربانی

چو ننیوشی ترا دارد زیانی

بدین یک روزه کام این جهانی

مخر تیمار و درد جاودانی

اگر نیکو بیندیشی بدانی

که این بوده‌ست کار آسمانی

اگر مانده‌ست لختی زندگانی

گذاریمش به ناز و شادمانی

جوانمردی به سان پاسبانی

به دست اندرش زرین طشت و خوانی

ز رویش رفته رنگ زندگانی

برو پیدا نشان مهربانی

ز سیمین کوه او مانده نشانی

ز سروین قدّ او مانده کمانی

سرایی از فراخی چون جهانی

بلند ایوان او چون آسمانی

تو گفتی دررسیدی هر زمانی

از انده جان او را کاروانی

مبادا در جهان از من نشانی

اگر بی تو بخواهم زندگانی

به حال زار گریان بر جوانی

بریده دل ز جان و زندگانی

کنون در دست شاه کامرانی

مرو را همبر و جان و جهانی

به قد از تخت سروی بر جهانی

به روی از کاخ باغی بشکفانی

پس این فریاد بی معنی چه خوانی

ز چشم این اشک بیهوده چه رانی

هر آیینه خرد دارّی و دانی

که تو امروز در شهر کسانی

به خوبی همچو بخت و کامرانی

ز خوشی همچو جان و زندگانی

دلم را سیر کرد از زندگانی

وزو برکند بیخ شادمانی

شما را باد کام این جهانی

تو با موبد همی کن شادمانی

به چشمش خوار گشته زندگانی

دلش پدرود کرده شادمانی

چنین خواهم که باشد جاودانی

مرا زو رنج و او را شادمانی