هجوم فتنه‌های آسمانی

مرا آموخت علم زندگانی

به یغما رفت گیتی را جوانی

کرا بود این سعادت جاودانی

فشردن در تنی، پاکیزه جانی

همائی را فکندن استخوانی

بکوش اندر بهار زندگانی

که شد پیرایهٔ پیری، جوانی

شتابنده چو ایام جوانی

جوانی بخش هستی رایگانی

چه راحت بود در بی‌خانمانی

چه دارو داشت، درد ناتوانی

چه نامی، چون نماند از من نشانی

چه جان بخشی، چو باقی نیست جانی

گمان کرد، از غرور و سرگرانی

که بهر اوست رنج پاسبانی

بگفتندم ز هر رمزی بیانی

نمودندم ز هر نامی نشانی

کیم من دردمندی ناتوانی

اسیری خسته‌ای افسرده‌جانی

یکی آن شب که با گوهرفشانی

رباید مهر از گنجی که دانی