ترا خوانیم و شاید گر بخوانیم

که ما ره جز به در گاهت ندانیم

امید و رنج تو ضایع نمانیم

ترا زین پس به افزونی رسانیم

هوای دل به پیروزی برانیم

که هم پیروز بخت و هم جوانیم

گمان کردم که ما با هم بمانیم

هر آن کامی که دل خواهد برانیم

من و تو هر دو فرزند جهانیم

ابر یک حال بودن چون توانیم

سرایی را که در وی یک زمانیم

درو جویای ساز جاودانیم

چو ما با ضعف خود دربند آنیم

که بگذاریم خدمت تا توانیم

که سر بازی کنیم و جان فشانیم

مگر که‌احوال صورت باز دانیم

همه گفتند خیل دوستانیم

که ره جز دوستی تو ندانیم

چو ذاتش برترست از هرچه دانیم

چگونه شرح آن کردن توانیم

باُدعُونی توسُّل کردگانیم

بامر اَستَجِب اخبار خوانیم

ورای آن که ما جمله درآنیم

بلاییست این که چیزی می ندانیم

هزاران حرف ناکامی بخوانیم

که تا در عمر خودکامی برانیم

همه در جنب قدرت هم چنانیم

اگر خندیم و گر اشگی فشانیم

زمانی کام دل باهم برانیم

کزین پس میندانم تا توانیم

بشادی آستینی بر فشانیم

چوتنگ آید اجل مرکب برانیم

چو ذاتش برترست از هرچه دانیم

چگونه شرح او گفتن توانیم

برافکن پرده جانا تا بدانیم

یقین گردان که در عین گمانیم

کنون ما گنج خود کلی فشانیم

که در عین الیقین گنج عیانیم

نظر داری تو با ما راز آنیم

که اینجا گاه غوغای جهانیم