ز بس خردی به چشم کس عیان نیست

ز گوش او به جز نامی، نشان نیست

تراوش های فیضت را کران نیست

شمار نعمتت حدِّ زبان نیست

بجز حرف ایازت بر زبان نیست

سخن از آنچه باید در میان نیست

که گلزار جمالش جز خزان نیست

وصالش جز حیات جاودان نیست

زاهل امتحان کس در میان نیست

که بر دست تو تیغ امتحان نیست

جفای او به کام تست از آن دل

به فکر انتقام آسمان نیست

حباب آسا گشودم چشم و دیدم

[...]

نه عاشق آنکه جزمعشوق بیند

نه معشوق آنکه جز وی در جهان نیست

بجز آیات عشق اندر جهان نیست

دل آگه ولی اندر میان نیست

ز سرّ عشق حرفی در میان نیست

نشانی در جهان زین بی نشان نیست

خود این کاشیاءست پیدا و عیان نیست

نشانش در مکان و لامکان نیست

از آنرو هر چه در علمت عیان نیست

چنان دانی که اصلا در جهان نیست

در اینجا جای تقریر و بیان نیست

ز فقر و از فقیر اینجا نشان نیست

بوهم افتی که هیچ او را دهان نیست

وگر باشد دهان بین در میان نیست

خود او گوید سخن کس در میان نیست

بکس در صحبتی همداستان نیست

شریعت هر چه او گوید جز آن نیست

حقیقت غیر او کس در میان نیست

که در خوردت زمین و آسمان نیست

مکان جای جلال لامکان نیست

نباشد آن دائم کن فکان نیست

ولی نبود زمین و آسمان نیست

بجز حق در مکان و لا مکان نیست

نشان از کس بکوی بی نشان نیست

دل بیگانه خوزین خاکدان نیست

شب و روزش زدورسمان نیست

تو خود وقت قیام خویش دریاب

نماز عشق و مستی را اذان نیست

اگر زن نیست، عشق اندر میان نیست

جهان بی عشق اگر باشد جهان نیست

ز من، فردا دگر نام و نشان نیست

حساب رنگ و بوئی، در میان نیست