کنون چندانکه خواهد بود جانم

تو خواهی بود محرم در جهانم

چو بادی نامه را آنجا رسانم

ولیکن چون شدم آنجا بمانم

ز بس معنی که دارم می ندانم

که هر یک را بهم چون در رسانم

اگرچه همچو مویی ناتوانم

چو موی لقمه بر چشمت گرانم

چگونه با تو بگشاید زبانم

که اشکم گشت مسمار دهانم

ز شادی بستدی انصاف جانم

غمی دیگر نبودی بعد از آنم

بدو گفت ای گرامی تر زجانم

جهان خواهد ربودن از جهانم

بیا برگو که آن روح روانم

که تا این نیم جان بر وی فشانم

تو گویا کن به فضل خود زبانم

بده سری که اسرارت بدانم

امیرالمؤمنین روح روانم

به معنی نطق گشته در زبانم

توی اندر میان عقل و جانم

از آن گوهر فشان گشته زبانم

حلال این دانم و دیگر ندانم

بود مستی شوق او بجانم

امیرالمؤمنین ورد زبانم

امیرالمؤمنین روح وروانم

چه جوش عشق باشد در روانم

مگر این عشق دارد قصد جانم

که تا گردد نهانیها عیانم

بفضل خویش گویا کن زبانم

نیارد نام او بردن زبانم

که بس آلوده می‌بینم دهانم

ترحم چون فرستی بر روانم

ز انفاست شود آسوده جانم

نشانست آن کلاه از جان جانم

رموز آشکار او نهانم

اگر این سرّ بگوئی در زمانم

شود مکشوف ای جان و جهانم

گناه دست نبود شیخ جانم

بریدن باید اینجا گه زبانم