سخن هست اشک من دیده زبانم

همی گوید همه کس را نهانم

تو با لشکر برفتی وای جانم

که آمد لشکری از اندُهانم

فرستم میغها از دود جانم

درو آب از سرشک دیدگانم

شبی چونان بدیده دیدگانم

چنین روزی بدیدن چون توانم

ز من بنیوش دایه داستانم

که چون آب روان بر تو بخوانم

فراق آمد همه راز نهانم

به خونابه نویسد بر، رخانم

نصیحت می‌کنندم دوستانم

ملامت می‌کنندم دشمنانم

خیال روی تو در دیدگانم

همی گرید ز راه دیده جانم

کنون اندر وفای تو همانم

گوا دارم ز خونین دیدگانم

همی تا تو رسی فریاد جانم

به راهت بر، نشسته دیدبانم

کنون کردی چو سالار جهانم

بدار اندر پناه سایبانم

کریما تا ترا دیدم چنانم

که کاری جز طرب کردن ندانم

دلا از دست تنهایی به جانم

ز آه و نالهٔ خود در فغانم

شبان تار از درد جدایی

کند فریاد مغز استخوانم

قلم بتراشم از هر استخوانم

مرکب گیرم از خون رگانم

بگیرم کاغذی از پردهٔ دل

نویسم بهر یار مهربانم

مو آن دلدادهٔ بی خانمانم

مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابان

که چون بادی وزد هر سو دوانم

به خنجر گر برآرند دیدگانم

در آتش گر بسوزند استخوانم

اگر بر ناخنانم نی بکوبند

نگیرم دل ز یار مهربانم

مو آن آزردهٔ بی خانمانم

مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابون

که هر بادی وزد پیشش دوانم

فلک کی بشنود آه و فغانم

به هر گردش زند آتش به جانم

یک عمری بگذرانم با غم و درد

به کام دل نگردد آسمانم

کنون داری نظر گو واکیانم

ز جورت در گدازه استخوانم

بکه اندیشه‌ای بیداد پیشه

که آهم تیر بو ناله کمانم

تو خود گفتی که مو ملاح مانم

به آب دیدکان کشتی برانم

همی ترسم که کشتی غرق وابو

درین دریای بی پایان بمانم