مگر زالی شدم گرچه جوانم

که با سیمرغ در یک آشیانم

ز خون بگرفت همچون دیدگانم

ز تو، هم پر دلم هم پهلوانم

چنانم زارزومندی چنانم

که سر از پای و پای از سر ندانم

مرا پرده چو مور و گیر جانم

که تا من با تو پرم گر توانم

ازان دردی که پرخون کرد جانم

یکی از صد نیاید بر زبانم

چو خود رابی جمالت مرده دانم

چگونه بیتو یک دم زنده مانم

تو میدانی ز مهرت بر چه سانم

ز مهرت چون مه نو ناتوانم

چه میگویم کزین شادی چنانم

که در تن همچو گل بشکفت جانم

بغارت درفگندی خان و مانم

کنون گردی ز سر در قصد جانم

شهش گفت ای گل بستان جانم

که پیش تست باغ و بوستانم

بجای آرم هران افسون که دانم

عزیمتهای گوناگون بخوانم

تو بودی از جهان جان و جهانم

چو رفتی از جهان برگیر جانم

چه بودی گر برفت آن مهربانم

که رفتی بر پی او نیز جانم

وگر گویی بکس راز نهانم

شوی هم در زمان در خون جانم

کجا رفتی که من بیتو چنانم

که چون دریای آتش گشت جانم

چو در دریا نهان شد درّ جانم

چو دریا گشت چشم دُر فشانم

چو هست آن بت گل صد برگ جانم

اگر گل نبودم بی برگ مانم

چو سوزی باره باره هر زمانم

بیکباره بسوز و وارهانم

بفضل خود برون بر از جهانم

مرا تا کی ز جان، برگیر جانم

اگر باید گرفتن ترک جانم

برای تو غمی نبود ازانم