مرا پرده چو مور و گیر جانم

که تا من با تو پرم گر توانم

مپرس از من که گر پرسی چنانم

که بوی خون زند از سوز جانم

چنانم زارزومندی چنانم

که سر از پای و پای از سر ندانم

مگر زالی شدم گرچه جوانم

که با سیمرغ در یک آشیانم

ازان دردی که پرخون کرد جانم

یکی از صد نیاید بر زبانم

چو خود رابی جمالت مرده دانم

چگونه بیتو یک دم زنده مانم

تو می‌دانی ز مهرت بر چه سانم

ز مهرت چون مه نو ناتوانم

چه می‌گویم کزین شادی چنانم

که در تن همچو گل بشکفت جانم

به غارت درفگندی خان و مانم

کنون گردی ز سر در قصد جانم‌؟!

بجای آرم هران افسون که دانم

عزیمتهای گوناگون بخوانم

شهش گفت ای گل بستان جانم

که پیش تست باغ و بوستانم

تو بودی از جهان جان و جهانم

چو رفتی از جهان برگیر جانم

چه بودی گر برفت آن مهربانم

که رفتی بر پی او نیز جانم

وگر گویی بکس راز نهانم

شوی هم در زمان در خون جانم

کجا رفتی که من بیتو چنانم

که چون دریای آتش گشت جانم

چو در دریا نهان شد درّ جانم

چو دریا گشت چشم دُر فشانم

چو هست آن بت گل صد برگ جانم

اگر گل نبودم بی برگ مانم

چو سوزی باره باره هر زمانم

بیکباره بسوز و وارهانم

کنون چندانکه خواهد بود جانم

تو خواهی بود محرم در جهانم

ز بس معنی که دارم می ندانم

که هر یک را بهم چون در رسانم