جهان دریا کنم از دیدگانم

پس آنگه کشتی اندر وی برانم

ز خونین جامه سازم بادبانم

به باد سرد خود کشتی برانم

هر آن روزی که من باره دوانم

ز سستی بگسلد گویی میانم

نه یوزان را سوی غرمان دوانم

نه بازان را سوی کبگان پرانم

کجا من در پس نامه دوانم

اگر صد بند دارم بگسلانم

منم رامین که شاه بی دلانم

ز مهر تو به گیتی داستانم

همانم من که تو دیدی همانم

همان شایسته یار مهربانم

به دیگر جای رفتن چون توانم

که بخشاینده‌ای چون تو ندانم

جهان پر دود گشت از دود جانم

چو بختم شد به تاریکی جهانم

نگارا من یکی از مردمانم

ز دست آز رستن چون توانم

گه رفتن چنان آمد گمانم

که بی تو زیستن آسان توانم

توی چشم و دل و جان و جهانم

توی خورشید و ماه و آسمانم

اگر نه آشنا نه دوستگانم

چنان پندار کامشب میهمانم

ترا هرچند کز خانه برانم

همی گویی من اینجا میهمانم

وگر برگردم از پیشت ندانم

که جان از برف و باران چون رهانم

گر آنگه بود ماه نو رخانم

کنون خورشید خوبان جهانم

به چهره آفتاب نیکوانم

به غمزه پادشاه جاودانم

نه آنم من که خواری را ندانم

تن آسوده درین خواری بمانم

چنان بی رنج و بی غم گشت جانم

که گویی من کنون نی زین جهانم

نه در پوزش سخن گفتن توانم

نه بی تو ره به کار خویش دانم