اگر من زنده مانم یا نمانم

ازین قطع نظر کرده است جانم

بشویم دل ز نقشت گر توانم

به جان تو کنون در بند آنم

ز غیرت بود این جورِ روانم

که من هم نیز از دستش به جانم

بگفت ای نور چشم خان و مانم

فدایت تا به آدم خاندانم

بیا ساقی ز تنهایی به جانم

بده جامی که پیر و ناتوانم

به من ده در سخن تا در نمانم

شود امروز مفتاح الجنانم

ز آب تیشه اش سبز استخوانم

به ذکر اره اش باشد زبانم

بر آید شعله چون شمع از زبانم

زده آتش به مغز استخوانم

ز دست او شده آزرده جانم

رسیده تیغ او بر استخوانم

ز وصف بحرآرا تر زبانم

فصاحت بندهٔ حسن بیانم

ولی روباهی و شیری ندانم

همین دانم سگ این آستانم

کمر بستند بر خون ریز جانم

گرفتند از دو جانب در میانم

کلید گنج معنی کن بیانم

شکر بار از حقیقت کن زبانم

به گلشن شد وزان باد خزانم

شکست افسوس شاخ ارغوانم

مرا رخ سرخ تر از ارغوان بود

شد ازغم زردتر از زعفرانم

مگر روئینه تن اسفندیارم

[...]

مگو ز اعداد کادریس زمانم

طلسم قاف را از بر بخوانم

خداوندا، تو از این در مرانم

که جز این در، در دیگر ندانم

بنه از بندگی منّت به جانم

که این بهتر ز ملک جاودانم

بود بهتر ز صد خُلد و جنانم

که من خود بنده ی آن آستانم

بهشتی ای صنم دادی نشانم

پس آنگه دوزخی کردی مکانم

به فایز آب کوثر وعده دادی

چرا آتش زدی آخر به جانم؟

خداوندا تو کردی لامکانم

تو دادی راه غربت را نشانم

چه بد کردم من مسکین فایز

که کردی پایمال این استخوانم؟