چرا پنهانی ای پیدای جانم

چرا کلّی به ننمائی عیانم

نه چندانست و صفت در زبانم

که با آخر رسد شرح و بیانم

بکش جانا مرا مراتا من نمانم

کتاب هجر بر تو چند خوانم

از این خورشید شهرآرای جانم

چنان روشن شدم کاندر فغانم

نمیمیرد کسی بشنو بیانم

که زین بحر فنا دُر میچکانم

خبر کن جمله از من تا عیانم

نپندارد عیان جان نهانم

منم دانا که اینجا غیب دانم

همیشه مطّلع بر انس و جانم

ز عشقت آگهم ای جان جانم

که هستی آشکارا و نهانم

ز عشقت آگهم ای جان جانم

که خواهی کُشت آخر در نهانم

مرا خوانند و من درجمله خوانم

مرا دانند و من در جمله دانم

بمن پیدا شده هر انس و جانم

مرا دانند و من در جمله دانم

چه باشد سرسزای جان جانم

مرا مقصود این با خود رسانم

مرا عشقت بخواهد کشت دانم

کز این معنی ز صورت وارهانم

چو احمد روی بنمودست دانم

درون جزو و کل عین العیانم

که رنجور و ضعیف و ناتوانم

دوای درد خود جز تو ندانم

بخواهی کشتنم آخر که دانم

در اینجا گشت راز تو عیانم

بجز توحید ذاتت می‌ندانم

از آن من دائما توحید خوانم

چو موسی صاحب اسرار جانم

که دایم در دم عین العیانم

چو موسی صاحب سرّ نهانم

از آن پیوسته در عین العیانم

کنونت میکنم واصل که جانم

که راز جملگی از دوست دانم