عزیو اهل خوزستان چنان شد

که رعدی از زمین بر آسمان شد

چو خسرو همچو کیخسرو روان شد

خدنگی بود گویی کز کمان شد

چو بشنود این سخن خسرو چنان شد

که همچون دلبرش گویی که جان شد

مپرس از دل که حال دل چنان شد

که دریاهای خون از وی روان شد

بسی خوی زو گشاد و ناتوان شد

دل شه بستهٔ آن بی‌زبان شد

دل خسرو ز دختر شادمان شد

بر آن دختر چو ماهی مهربان شد

چو بشنود آن سخن خسرو چنان شد

که از شادی دلش در بر تپان شد

چو هرمز در قفای او روان شد

به‌یک ساعت به‌نزد دلستان شد

ز درد گل دل خسرو چنان شد

که با همدم به هم هم‌داستان شد

زمین در زیر گرد زعفران شد

عروس آسمان در پرنیان شد

دل خسرو ازان غصه چنان شد

که خونی گشت و از چشمش روان شد

ازان شادی دل خسرو چنان شد

که گفتی پیر بود از سرجوان شد

جهان پیرانه سر گفتی جوان شد

زمین از سبزه همچون آسمان شد

جهان بر چشم او چون پرنیان شد

جهان افروز گفتی از جهان شد

جهان در زیر گرد ره نهان شد

همه خاک زمین بر آسمان شد

جهان بر چشم من تاریک ازان شد

که از من مردم چشمم نهان شد

ز خشم فرخ و خسرو چنان شد

کزان کین در سخن آتش فشان شد

چو چندانی درخت آتش فشان شد

تو گفتی دوزخ آن ساعت روان شد

ز رشک خود مرا در خون جان شد

چنین در خون جانی کی توان شد

بر آن خادم بصد دل مهربان شد

که او را مهربان الحق توان شد