زمین بوسید و گفتا شادمان باش

همیشه در جهان، شاهِ جهان باش

ترا هرچ او دهد راضی بدان باش

وگر دستت دهد هم داستان باش

کسی کز دوستی دم زد تو آن باش

و یا نه‌، ز دوستان دوستان باش

به رغبت بر همه‌کس مهربان باش

همه‌کس را چو خورشید جهان باش

گرت رازی بود بسته دهان باش

بکس مگشای وهم خامش زبان باش

بدو گفتند یاران شادمان باش

که گفتت کز چنین غم سرگران باش

برو مظهر بخوان و کامران باش

بجو مظهر پس آنگه شادمان باش

حقیقت می بگو و هم عیان باش

چو بابا در نهاد خود نهان باش

دم جان گیر و بیرون جهان باش

حقیقت برتر از عین جنان باش

نشان اینجانگنجد بی نشان باش

حقیقت راز مردان جهان باش

خدابین باش و راز عاشقان باش

حقیقت برتر از هر دو جهان باش

چو لیلی را ببینی شادمان باش

دمی با او حقیقت رایگان باش

مگو با کس تو و خاموش جان باش

چو آن گنج ازدم خود تونهان باش

چو عطّار این زمان آهسته جان باش

حقیقت بود پیدا و نهان باش

که شاها تا ابد شاه جهان باش

ز مشرق تا به مغرب کامران باش

نصیحت می‌کنم بشنو بر آن باش

به دل گر مستمع بودی به جان باش

چو ملک فقر می‌خواهی به همت

برو بر تخت دل سلطان‌نشان باش

به تن گر همچو انسان بر زمینی

[...]

تو شمع مجلسی در بزم جان باش

بیا، می نوش و میر عاشقان باش

مرنجان دل ز من، استغفرالله!

خطا کردم که گفتم: مهربان باش

خیانت در طریق عشق کفرست

[...]

به جان خدمت کنم گفتا روان باش

جوابت هم رسانم شادمان باش

بده منت بجان نه کامران باش

بدولت همچو دیگر بندگان باش

که تو در قلعه پیش مادران باش

به خدمتگاری شان پاسبان باش