مرا از مهرت آمد زشت نامی

که جز با تو نکردم خویش‌کامی

کجا دیدی دو تیغ اندر نیامی

و یا گم روز و شب در یک مقامی

همی گفت ای مرا چون جان گرامی

دلم را کام و کامم را تمامی

شبی بود آن شب از شبهای نامی

چو مهر ویس بر رامین گرامی

همی گفت ای گزیده جفت نامی

تنم را جان و جانم را گرامی

برآمد آفتاب شاد کامی

زدوده شد هوای نیکنامی

ایا چون مال بر هر دل گرامی

چو جان پاکیزه و چون عقل نامی