مرا از مهرت آمد زشت نامی

که جز با تو نکردم خویش‌کامی

کجا دیدی دو تیغ اندر نیامی

و یا گم روز و شب در یک مقامی

همی گفت ای مرا چون جان گرامی

دلم را کام و کامم را تمامی

شبی بود آن شب از شبهای نامی

چو مهر ویس بر رامین گرامی

همی گفت ای گزیده جفت نامی

تنم را جان و جانم را گرامی

برآمد آفتاب شاد کامی

زدوده شد هوای نیکنامی

ایا چون مال بر هر دل گرامی

چو جان پاکیزه و چون عقل نامی

اگر دل دلبری دلبر کدامی

وگر دلبر دلی دل را چه نامی

دل و دلبر بهم آمیته وینم

ندانم دل که و دلبر کدامی

نگارینا ، به هر معنی تمامی

دل از وصل تو یابد شاد کامی

بقامت حسرت سرو بلندی

بطلعت غیرت ماه تمامی

ثغوزک مثل عقدالدر حسنا

[...]

ولی چون کرد حیرت تیزگامی

عنایت بانگ بر زد کای نظامی

شفیعی چون من و چون او غلامی

چو تو کیخسروی کم‌تر ز جامی

زمین بوسی کن از راه غلامی

چنان گو کاین چنین گوید نظامی

مگر کز توسنانش بدلگامی

دهن بر کشته‌ای زد صبح بامی

که چونی وز کجایی و چه نامی

چه اصلی و چه مرغی وز چه دامی

شد آواز نشاط و شادکامی

ز مرو شاه‌جان تا بلخِ بامی

اگر وقتی کنی بر شه سلامی

بدان حضرت رسان از من پیامی

کند هر هفته بر قصرش سلامی

شود راضی چو بنیوشد پیامی

شبی برخاست تنها با غلامی

ز بازار شکر برخواست کامی

چو دوزی صد قبا در شادکامی

بِدَر پیراهنی در نیک‌نامی

درون شو گو نه شاهنشه غلامی

فرستاده است نزدیکت پیامی