همی گویم چو از عشقش بنالم

مبادا حال او هرگز چو حالم

چرا زشتی کنم زشتی سگالم

که از زشتی بود روزی و بالم

به تنهایی نشسته بر چه حالم

به برف اندر به کام بد سگالم

اگر نالم همی بر داد نالم

که ببریدند شادی را نهالم

به ناله می‌بدانستند حالم

کنون نتوانم از سستی که نالم

به تو نالم بگو یا از تو نالم

که من بی تو به زاری بر چه حالم

همی سخت آیدت کز تو بنالم

بنالم تا شوی آگه ز حالم

اگر نالم همی بر داد نالم

که اینست از جفای دوست حالم

ز کس پرسد که بی او چیست حالم

به دل در، دارد امید وصالم

پذیرفتند چندان ملک و مالم

که باور کردنش آمد محالم

بزن گفتا که شو جفت حلالم

که مُردم، زنده گردان از وصالم

که من در جوهر خود چون سفالم

ز صندوقت بگردد بو که حالم

چنان زلفش پریشان کرد حالم

که آمد ملک جمعیت زوالم

یکی دل‌خسته‌ام، ای صدر عالم

نمی‌داند کسی اسرار حالم

خدا را ای شه شیران عالم

ستم بر ما مکن بنگر به حالم

گر اول رونقی بگرفت حالم

گرفت آخر ولی از جان ملالم

من آن مرغم که زرّین بود بالم

بسوخت آن بالم و برگشت حالم

بسی کردند هر جای این سؤالم

چه گویم چون نشد معلوم حالم

کسی پروانه گردد در خیالم

که آرد طاقت شمع جمالم

کز اوّل رونقی بگرفت حالم

گرفت آخر ولی از جان ملالم