نگفتم شعر جز در وصف حالش

بگفتم آنچه دیدم از فعالش

چو رویش باد نیکو ماه و سالش

چو مویش باد پیچان بدسگالش

ازان ترسد که روزی بد سگالش

بداند ناگهان با دوست حالش

مکاراد کاو ایچ کس در دل نهالش

که زود آن کِشته بار آرد وبالش

بپرس از وی که چون بوده‌ست حالش

پس آنگه هم به گفتاری بمالش

سپهبد زردِ نامی کوتوالش

که بیش از مال موبد بود مالش

چو از قوت به فعل آید کمالش

جلیلان عاجز آیند از جلالش

به چشم شاه، شیرین کن جمالش

که خود بر نام شیرین است فالش

به حیرت مانده مجنون در خیالش

به قایم رانده لیلی با جمالش

که گر خون گریم از عشق جمالش

نخواهم شد مگر جفت حلالش

و گر گوید بگیرم زلف و خالش

بگو تا «ها» نگیری «ها» ممالش

بگفتا چونی از عشق جمالش‌؟

بگفت آن، کس نداند جز خیالش

اگر هاروتِ بابِل شد جمالش

و گر سحر بابل هندو‌ست خالش

بتی کامد پرستیدن حلالش

بهشتی نقد بازار جمالش

چو بر دندان ما کردی حلالش

چه دندان‌مزد شد با زلف و خالش

شده آتش طلب گار جلالش

دمادم محو گشسته ازوصالش

نمود آدم ز اوّل کل جمالش

حقیقت خلعتی داد ازوصالش

وصیت کرد از بهر عیالش

که تا تیمار می‌دارد بمالش

نبودی صبر یک دم از جمالش

ولی بوئی نبردی از وصالش

گهی با خود گهی بیخود دو حالش

که تا هم زین بود هم زان کالش