درود از من بدان مشهور آفاق

که دارد مر مرا از کام دل طاق

سر و سر خیل شاهان شاه آفاق

چو ابرو با سری هم جفت و هم طاق

چو شد پرداخته در سِلک اوراق

مسجل شد بنام شاه آفاق

بسی گشتم درین خرگاهِ شش‌طاق

شگفتی‌ها بسی دیدم در آفاق

جهان‌دار مهین‌خورشید آفاق

که زد بر فرق هفت اورنگ شش طاق

جوابش داد کای از مهتران طاق

ندیدم مثل تو مهمان در آفاق

چو موسی بودش از انوارمشتاق

مر او را کرد اندر عشق کل طاق

مرا با تست کار از کلِّ آفاق

ترا بگزیدم و کردم ترا طاق

چو قرآن بود معشوقش ز آفاق

شد آخر محو قرآن شمع عشاق

بوقت عرض ذُرّیّات عشّاق

سخن بودست اصل عهد و میثاق

کنون چون آمد این مهر وی عشّاق

مرا دو چشم می‌باید ز آفاق

چو معشوق آمد اندر نیکوئی طاق

بلاشک عاشقی بایست مشتاق

شبی در خواب دید آن مردِ مشتاق

که بس گریانستی بوبکر ورّاق

چو در نظّاره آمد شاهِ آفاق

پسر را دید حالی در میان طاق

تو داری آنچه می‌جوئی در آفاق

تو گم شو تا بیابی همچو عشّاق

شد آن چشم و چراغ روی آفاق

بعلم و زور چون ابروی خود طاق

مرا چون چشم سر جُفتی در آفاق

بنادانی شدم زو همچو او طاق

چو تو بر می‌فروزی شمع آفاق

چراغی بر فروز از بهر عشّاق

چو روز دیگر آن ایوان نه طاق

منور شد ز نور شمع آفاق

سمنبر بود ترکی گوی آفاق

بسی زو ترکتازی دیده عشّاق