همیدون شاه گیتی قدر والاش

پدید آورد مردم را به اعداش

چو از پیشم برفت آن روی زیباش

به چشمم در بماند آن تیر بالاش

نگه کن در همه روزی به فرداش

مکن بد تا نرنجی از مکافاش

ز شیرین‌کاریِ آن نقشِ جماش

فرو بسته زبان و دستِ نقاش

به هم کرده کنیزی چند جماش

غلام وقت خود کاِی‌خواجه خوش باش

پذیرُفتار فرمان گشت نقاش

که بندم نقش چین را در تو خوش باش

ز بهر من تو لختی روی بخراش

به پیش زخم سنگینم سبک باش

ز بهر چشمه‌ای مخروش و مخراش

ز فیض دجله‌ای گو یک قطره کم باش

هوادار‌ی مکن شب را چو خفاش

چو باز‌ِ جره‌خور روز رو باش

به صنعت هر دم آن استاد نقاش

بر او نقش طرب بستی که خوش باش

نه زَ انجم گوید و نَزْ چرخِ اعلاش

که نقشند این دو او شاگردِ نقاش

اگر توسن شد این فرزند جماش

زمانه خود کند رامش تو خوش باش

وگر ایمان نخواهم بُرد از اوباش

چو موئی بود می از سگ من ای کاش

که چشم ظاهرت از نقش اَوباش

نپردازد سر موئی بنقّاش

دران سختی نمی‌کرد آه قلّاش

که می‌خندید و پس می‌گفت ای کاش

چو چشمت نیست دایم در غلط باش

که نقش راه زن آمد ز نقّاش

حکایت کرد حالی آن معماش

که جز تو کس نیارد کرد پیداش

چو غالب گشت بر بهلول سوداش

زُ بَیده داد بریانی و حلواش

چو مومی روز و شب در سوختن باش

که تا آتش کند افروختن فاش

بآخر فرصتی می‌جست بکتاش

که بخت از زیر چاه آورد بالاش