گهی در سینهٔ مردم ز خنّاس

نهم صد دام رُسوائی زوسواس

سیُم این مصحفم بستان و بشناس

که بودست آن عبدالله عباس

پیمبر خواجهٔ انواع و اجناس

بگردن بر نهاد آن سنگِ دست آس

اگر دیوانهٔ چون دیو خناس

سر چنگال داری همچو الماس

مخالف گو بیا بر خوان و بشناس

ستدعون الی قوم اولی باس

گهی مه در دق و گاهی در آماس

گهی گشته سپر گاهی شده داس

اگر تو باز داری پاس انفاس

بسلطانی رسانندت ازین پاس

چو این نه حجره را میکرد دست آس

وزو نه آسیای چرخ را پاس

شبی بود از سیاهی همچو انقاس

نشسته پاسبان بر منظر پاس

بمانده در کنار خضر و الیاس

شده مشغول دُر سفتن بالماس

زبان بگشاد فرّخ گفت مهراس

بدو افگند سوهانی چو الماس

شه شاپور با فیروز نسناس

درامد پیش شه با تیغ و کرباس

شهی کو تیغ میزد همچو الماس

نهان کردند شخصش زیر کرباس

اگر در عافیت ای مور در طاس

بشب آری تو قدر روز بشناس

تو بازیهای او را نیک بشناس

که تا ضایع نگردد بر تو انفاس

نشان کشف علمی را تو بشناس

که تا داری همیشه پاس انفاس

جنیدا نقد را از نسیه بشناس

بگو اسرار و از هر دیو مهراس

دو جوهر دان و مر این هر دو بشناس

پس آنگه تو ز نیک و بد بمهراس

تو مر نقاش خود در نقش بشناس

ز مرگ اینجایگه ای دوست مهراس

بیا ای نور خود را نیک بشناس

ز شیطانان دنیا زود بهراس