به عشق اندر نیازش ناز گردد

به ناز اندر بلند آواز گردد

کسی کاو با کسی بد ساز گردد

بِدو روزی همان بد باز گردد

نه روی آن که از در بازگردد

نه رای آن که قفل‌انداز گردد

کجا پرگار گردش‌ساز گردد

به گردش‌گاهِ اول باز گردد

نه گبری کو درین دم باز گردد

بیک فضل تو صاحب راز گردد؟

نه روی آنکه بی دمساز گردد

نه برگ آنکه از گل باز گردد

چو علمت با خبر انباز گردد

عمل با هر دو آن دمساز گردد

چو علمت با علم انباز گردد

همه کار تو برگ و ساز گردد

چوعلمت باعمل همراز گردد

عمل با علم تو انباز گردد

ترا در خاک چون جان باز گردد

بسوی ذات کل اعزاز گردد

خوشا آن دم که چون جان باز گردد

درون جزو و کلّی راز گردد

دعاگو را توقّع بود صدرا

که چون عمری ترا دمساز گردد

بصد ترتیب و تشریف و نوازش

ز دیگر بندگان ممتاز گردد

چو دارد مایه از خاک جنابت

[...]

جفا کن بو که این دل بازگردد

دمی با جان من دمساز گردد

به رعنایی چنین مخرام و مستیز

که شهری نیم کشت ناز گردد

چو نامت گویم و ناله برآرم

[...]

دلش با لطف حق همراز گردد

از آن راهی که آمد باز گردد

به شب با اختران دمساز گردد

چو روز آید دگر ره باز گردد

گرفتم دولتم دمساز گردد

کجا روز جوانی باز گردد

پری با دیو چون همراز گردد

هما با بوم چون دمساز گردد

کسی کو با کسی بدساز گردد

بدو روزی همان بد باز گردد

دلم یا اغنیاء دمساز گردد

در دوزخ به رویم باز گردد

دو نوبت مرد عشرت‌ساز گردد

در دولت به رویش باز گردد