چو ویرو دید گردان چنان زار

به گِرد قارن اندر کشته بسیار

ز بس گُرز و ز بس شمشیر خونبار

جهان پر دود و آتش بود هموار

که باشد کام و نازش جفت تیمار

چو روز روشنست جفت شب تار

و گر با او خورم در مهر زنهار

چه عذر آرم بدان سر پیش دادار

مرا پیرایه و دیبا و دینار

فراوان است گنج و شهر بسیار

اگر بفریبدم دیبا و دینار

نباشد بانوی بر من سزاوار

کرا با مهتری دانش بود یار

کجا اندر خورد جفتی بدین زار

مبر شاها چنین رنج اندرین کار

مخور بر ویس و بر جستنش تیمار

چو در خانه بود دشمن ترا یار

چنان باشد که داری باستین مار

[چنان کز سال و مه تنین شود مار

شود عشق از ملامت صعب و دشخوار]

برادر گفت شاها چیز بسیار

به شهرو بخش و بفریبش به دینار

چه عذر آرد روانت پیش دادار

چو در بند گنه باشد گرفتار

بدین هر دو فریبد مرد هشیار

همه کس را به دینار و به گفتار

همیدون پانصد اشتر بود پر بار

بر ایشان بارها از جامه شهوار

دگر دیبای رومی بیست خروار

به گونه همچو نو بشکفته گلنار

چو شهرو دید چندین گونه گون بار

چه از گوهر چه از دیبا و دینار

سپه را سوی مغرب برد هموار

که آنجا بود در چه مانده سالار

یکی بی اسپ همواره عنان‌دار

یکی دیگر چو ماراَفسای با مار

نبود از داد جویان هیچ کس یار

که فرّخ بود پیوندش بِدان کار

چنان شیری که بیند گور بسیار

و یا مفلس که یابد گنج شهوار