ز من آزرده گردد وز تو کیندار

برو تا خود نه کین باشد نه آزار

زمین ماه را دیدم چو فرخار

پر از پیرایه و دیبای شهوار

نه با آن کرده اند این ناسزا کار

که پاداشی نداری شان سزاوار

دلاور آمد از بد دل پدیدار

که این با خرّمی بد آن به تیمار

برادر از برادر گشت بیزار

بجز کردار خود کس را نبد یار

همی دانست گفتی تیغ خونخوار

که جان در تن کجا بنهاد دادار

چو ویرو دید گردان چنان زار

به گرد قارن اندر کشته بسیار

ز بس گرز و ز بس شمشیر خونبار

جهان پر دود و آتش بود هموار

که باشد کام و نازش جفت تیمار

چو روز روشنست جفت شب تار

و گر با او خورم در مهر زنهار

چه عذر آرم بدان سر پیش دادار

مرا پیرایه و دیبا و دینار

فراوان است گنج و شهر بسیار

اگر بفریبدم دیبا و دینار

نباشد بانوی بر من سزاوار

کرا با مهتری دانش بود یار

کجا اندر خورد جفتی بدین زار

مبر شاها چنین رنج اندرین کار

مخور بر ویس و بر جستنش تیمار

چو در خانه بود دشمن ترا یار

چنان باشد که داری باستین مار

برادر گفت شاها چیز بسیار

به شهرو بخش و بفریبش به دینار

چه عذر آرد روانت پیش دادار

چو در بند گنه باشد گرفتار

بدیند هر دو فریبد مرد هشیار

همه کس را به دینار و به گفتار

همیدون پانصد اشتر بود پر بار

بر ایشان بارها از جامه شهوار

دگر دیبای رومی بیست خروار

به گونه همچو نو بشکفته گلنار