پلنگان را در آوردن ز کهسار

نهنگان را ز بیشه کردن آوار

به یک دل چون کشم این رنج و تیمار

که باشد زو همه دلها گرانبار

به راه اندر همی نالید بسیار

نباشد بس عجب ناله ز بیمار

نماند در زمانه شاه و سالار

که نه در کار او با تو بُوَد یار

یکی چشم و هزار ابر گهی بار

یکی جان و هزاران گونه تیمار

اگر دو تا شود شاخ گرانبار

تنم دو تا شده‌ست از بار تیمار

بیا تا روی من بینی چو دینار

بر آن دینار باران دُرّ شهوار

بیا تا حال من بینی چنان زار

که هستم راست چون دهساله بیمار

چو رامین گفت ازین سان چند گفتار

ز درد دل همی پیچید چون مار

تو فرداشب به دز بر، باش هشیار

ز شب یک نیمه رفته گوش من دار

هزاران سجده برد او پیش دادار

همی گفت ای خداوند نکوکار

توی پشتی توم یاری به هر کار

مرا از چشم و دست بد نگه دار

چو لابه کرد لختی پیش دادار

وزین معنی سخنها گفت بسیار

جهان آسوده گشت از دزد و طرار

ز کرد و لور و از ره گیر و عیار

ندیدم در جهان چون تو وفادار

چرا گشتی ز من یکباره بیزار

به مینو از روان دو وفادار

عروسی بود و دامادی دگر بار

چو ما از رفتگان گیریم اخبار

ز ما فردا خبر گیرند ناچار

چنان گردد به گردش فر دادار

که گردد گرد مرکز خط پرگار

از آن کش بخت فرخ هست بیدار

جهان چون خفته پندارست هموار

به سان آتشست اندک به دیدار

و لیکن قوت و هیبتش بسیار