به بامِ قلعه‌ای، بازِ شکاری

نمود از ماکیانی خواستگاری

بغفلت رفت زینسان روزگاری

نشد در کار، تدبیر و شماری

بطرف گلشنی، در نوبهاری

گلی خودرو، دمید از جو کناری

ترا گر کرد استاد آبیاری

مرا هم آب داد ابر بهاری

از آن ره، بخت با من کرد یاری

که در سختی نمودم استواری

گران‌سنگی ز لعل کوهساری

سبک‌روحی ز مرغان بهاری

ز باد هرزه‌پو نااستواری

ز دور آسمان ناپایداری

روان‌پرور بود خرم‌بهاری

که گیری پای سروی دست یاری

الا، رهگذر، کز راهِ یاری

قدم بر تُربَتِ ما، می‌گذاری