غلامش گفت من بس یک شکارم

که من اینجا شکاری کرده دارم

چو پیوسته دلت باشد شکارم

شکار خویش دایم کرده دارم

نبودی همچو محمودی شکارم

مگر پنداشتی مردارِ خوارم

ترا دارم دگر کس را ندارم

که از حکم تو خالی نیست کارم

چو دانستم که آخر در شمارم

بیک طاعت زیادت شد هزارم

بپوشم تا بپوشد کردگارم

که من بیش از تو در تن عیب دارم

شهش گفتا که خود را یاد دارم

که یک بُز می‌نیامد در شمارم

گدا گفتش اگر من حجّت آرم

وگر عاشق شوم باکی ندارم

چنین گفت او که من زهره ندارم

که عشق آن صنم در خاطر آرم

چو من نور مسلمانان ندارم

به گورستان دین داران چه کارم‌؟

بگو یکبار دیگر نام یارم

که این نامست دایم غم گسارم

اگر پیمان رسد از شهریارم

بگویم ور نه هم در پرده دارم

دلم بُردی وگر بودی هزارم

نبودی جز فشاندن بر تو کارم

دریغا و دریغا روزگارم

که دایم جز دریغا نیست کارم

بدو گفتا که من اسلام آرم

اگر گوئی چه دارم در کنارم

مکُش در پای پیل قهر زارم

که من خود طاقت موری ندارم

من از مال و هنر چیزی ندارم

ولی گنج سخن دارم بیارم

همه عالم به زیر حکم آرم

ز کس من یکسر مو غم ندارم

چنین گفتا که من خربنده کارم

بجز خر بندگی کاری ندارم

همه یاران من در انتظار‌م

من بیکار اینجا بر چه کارم‌؟!