خرد پور خلف او را شمارد

که در کا از پدر پا بیش دارد

کباب تر بر آتش خون نبارد

که بر سوز دل من گریه آرد

جهان از دیرگاه این اسم دارد

کهن را بدرود، نو را بکارد

هوا بر دوش، مشک از ابر دارد

که گل از خود مباد آتش بر آرد

به گل گر صورت آدم نگارد

به صورت خانه او جان درآرد

سلامت تا نسیم این ره سپارد

ز لاله دیگ جوشی نذر دارد

زهی تمثال جان پرور که آرد

به تن جان گرچه جان در تن ندارد

ولی عهد اربه او ملکی سپارد

طمع در ملک همسایه ندارد

به لحنی کر صفاهان یاد دارد

ز قاش زین ترنگ تنبک آرد

هر آن کس شکر این نعمت ندارد

خدا او را ز مردودان شمارد

وثوقی چون که با این بنده دارد

از این گونه دقایق ها نگارد

کسی برترس من شنعت نیارد

کتک خوردن بلی شوخی ندارد

برایت درد دل تا کی شمارد

چه خواب است اینکه بیداری ندارد

کسی در نیسی گر پا فشارد

حقیقت را سر از هستی برآرد

شتاب و عجله را از کف گذارد

به آرامی ز هر سو ره سپارد

مپرس از عشق و از نیرنگی عشق

بهر رنگی که خواهی سر بر آرد

درون سینه بیش از نقطه ئی نیست

چو آید بر زبان پایان ندارد

«پری رو تابِ مستوری ندارد

در ار بندی سر از روزن درآرد»

فلان یک دیپلم اصلاح دارد

ز سر تا پای او اصلاح بارد

بگفت از هر طرف آتش ببارد

درین گرما رزبن طاقت ندارد

کس کاین نقش بر گل مینگارد

حساب خار و خس را نیز دارد