تو موبد را و موبد مر ترا باد

به کام نیک خواهان هر دوان شاد

تو آزادی و هرگز هیچ آزاد

چو بنده برنتابد جور و بیداد

به کوهستان نشسته خرم و شاد

تن از رنج و دل از اندیشه آزاد

سپاس کردگار دادگر باد

که جانم را ز بند مهر بگشاد

منم آزاد و هرگز هیچ آزاد

چو بنده برنگیرد جور و بیداد

چو مستی بیهش از رخش اندر افتاد

بسان بیدلان در بست فریاد

مبادا عشق و گر بادا چنین باد

که یابد عاشق از بخت جوان داد

چو رامین بازگشت از پیش او شاد

شهنشاهش بسی خلعت فرستاد

سبک لشکرشناسان را فرستاد

که و مه لشکرش را آگهی داد

نه خود گفت و نه آگاهی فرستاد

مگر وی را فرامش گشتم از یاد

ببستم دل به صد زنجیر پولاد

همه بگسست و با تو در ره افتاد

همانگه سوی زردش کس فرستاد

که بختم دوش در خواب آگهی داد

مهان را سر به سر خلعت فرستاد

کهان را ساز جنگ و سیم و زر داد

گراز آشفته شد از بانگ و فریاد

به لشکرگاه شاهنشه درافتاد

خطا شد خشت او وان خوگ چون باد

به دست و پای خنگ شه درافتاد

چو هر شهری به شاهی دادگر داد

نگهبانی به هر مرزی فرستاد

گهی بودی به طبرستان آباد

گهی رفتی به خوزستان و بغداد

هزاران چشمه و کاریز بگشاد

بریشان شهر و ده بسیار بنهاد

فلک را نیست تأثیری بجز داد

مگر مریخ و کیوان زو بیفتاد