نه مُهرش برگرفتی نه گشادی

نه چشم کس بر آنجا اوفتادی

چرا دی می‌توانستی ندادی

بیک یک بر کف من می‌نهادی

که گر بخریدی آن را خلق وادی

نبودی حاجت چندان منادی

یکی گفتش که شیخا چون فتادی

بگریه زانکه هست این جای شادی

مگر ابن المبارک بامدادی

بره می‌رفت برفی بود و بادی

همه عمر از هوس بر باد دادی

میان آتش و دود اوفتادی

اگر قولنجِ کس سخت اوفتادی

بر آن طبل ار زدی دستی گشادی

چو تو در دستِ نااهلان نهادی

بدست این چنین علّت فتادی

که نه دلتنگ مانی تو نه شادی

که هم این بگذرد هم آن چو بادی

پسر گفتش بهر پندم که دادی

بهر پندی مرابندی گشادی

سما را بی ستون بنیاد دادی

ترابی بر سرابی تو نهادی

چو جان پاک در یک دم بدادی

قدم حالی در آن عالم نهادی

شنودم من که بودست اوستادی

که خر گم کرده را آواز دادی

چو در دنیا بمردن اوفتادی

یقین می‌دان که در عقبی بزادی

اگر مقصود کس را دست دادی

ز نادانی ز ره باز اوفتادی

اگر تو لقمه‌ای خواهی به شادی

محالست این که از آدم بزادی

تو گر خاکی و گر آتش نژادی

درین دولاب سیمابی چو بادی

اگر نه حرص در دل راه دادی

کجا از جنت الماوی فتادی

که خواهد خاست شه را شاهزادی

همایون طلعتی فرّخ نژادی

برون شد از جزیره همچو بادی

که پیکی در رسیدش بامداد‌ی