هر آن قوّت که نقد هر نهادست

به پیش زور دست عشق بادست

یقین میدان که بس مشکل فتادست

که گر بستند پایم دل گشادست

جهودی را که کارش اوفتادست

بخوان مصطفی راهش گشادست

وگر بگذاردت کارت فتادست

که صاعی خفیه در بارت نهادست

مرا در سینه کاری اوفتادست

ولیکن بر تو آن کارم گشادست

جهانا کیست کز جَور تو شادست

همه جَور تو و دَور تو بادست

طریق تاجداری عقل و دادست

ترا حاصل بدست از جمله بادست

حیات ای دوست تو بر تو فتادست

بهر تویی درون نوعی نهادست

که ما را کار با این اوفتادست

چه جوهر چه خزانه جمله بادست

بهشت آدم به دو گندم بدادست

تو هم بفروش اگر کارت فتادست

ازین کافر که ما را در نهادست

مسلمان در جهان کمتر فتادست

ترا در راه چندان تفت و بادست

که پیل از وی به گردن برفتادست

ز جوشن دادنش در دست بادست

که آن جوشن به ماهی نیز دادست

جهانا کیست کز دور تو شادست

همه دور تو با جور تو بادست

جهان پر شیشه بر هم نهادست

اگر سنگی زنی بر تو فتادست

ترا این مرگ هم پیشت نهادست

ولی روزی دو از پس اوفتادست

چنین عمری کزو جان تو شادست

چو مرگ آید بجان تو که بادست

نصیبت گر ترا صد سال داده‌ست

دمی حالیست دیگرجمله بادست

گر ازین گونه کاری سخت یادست

که فرزندان آدم را فتادست

تو سگ را بند کن روزی نهادست

که گردن بستهٔ با سگ گشادست