فصاحت می‌فروشی بی ملاحت

ملاحت باید آنگه بس فصاحت

ز بس که کردهٔ دلها جراحت

به آخر اوفتادی در قباحت

از ایشان می پدید آمد فصاحت

علوم و نطق و اخلاق و صباحت

چو گل بگشاد لب را در ملاحت

زبان بگشاد بلبل در فصاحت

گلستان تازه گشت و غنچه بشکفت

وقاح الرَّقص و الاطیارُ ناحت

سمن هشیار و نرگس خفته مخمور

[...]

مه برج صفا صبح صباحت

گل باغ وفا، عین ملاحت

مسلمانان دلی دارم جراحت

ندانم تا مرا زین دل چه راحت

لبم ریش دلم را تازه دارد

ز بس کان لب همی ریزد ملاحت

بیا کر حسرت لعل تو چشمم

[...]

رخ او مطلع صبح صباحت

لب او گوهر کان ملاحت

دگر ره با من آن کان ملاحت

چو مژگانش درآمد در فصاحت

نخواهد خلق را یک روز راحت

زمین بخل را دارد مساحت

به توصیف تو از فرط صباحت

نیفزود از ستایش جز قباحت

به لعلت در حلاوت قیمتی داشت

اگر بودی شکر را این ملاحت

نماند بدر رخشانت در اخلاق

[...]

نگارینا تو با چندین ملاحت

مرا بهبود یابد کی جراحت

منت مایل به راحت رنج خود را

تو در رنجم پسندی یا به راحت

حلالت باد خونم زانکه هجران

[...]

شود خود عبد عارف بر فصاحت

که از حق است این لطف و ملاحت

ازو ظاهر شد ار وقتی قباحت

کند خود را ملامت زان وقاحت

رسد تا بر گناهی کز قباحت

رسیده تا به سر حد فضاحت

ندید آن یوسف مصر ملاحت

بدوران جوانی روی راحت

تو را حق کرده محروم از ملاحت

ز اعضای تو میریزید قباحت