بنور او نمودم بر سرم تاج

بنور او بَرِ من زد چو حلّاج

وصال اینجا است از منصور حلّاج

نمیخواهی که اندر فرق جان تاج

جدائی نیست چون منصور حلّاج

منم بر فرق بنهاده عیان تاج

از آن بنمودیم اینجا ز هیلاج

که تا بر سر نهم ازدست تو تاج

دم بیچون زن اندر عین هیلاج

حقیقت نه تو بر فرق همه تاج

به عون امت مسکین و محتاج

شفاعت را به بالا کرده معراج

چرا بر تخت عاج آن کس نهد تاج

که زیر تختهٔ گل خواست شد عاج

خصوصا شمس دین و ملک سراج

سراج انجمن و انگاه وهاج

همی گویی انالحق همچو حلاج

ستانی از ملایک در شرف باج

خبر شد سوی شاه شام مهراج

که: «بحر روم شد بر شام مواج

دو کوه آهنین دو بحر مواج

یکی جمشید و دیگر شاه مهراج

به آخر روی از و بر کاست مهراج

بدو بگذاشت تخت و کشور و تاج

مشرف کرد دارالملک مهراج

منور شد به نور طلعتش تاج

بیاض گردنش صافی تر از عاج

به گردن آورندش آهوان باج

در آن میدان که را باشد سر تاج

که صد سر می رود آنجا به تاراج

به اذن باغبان ناگشته محتاج

برد سنبل به غارت گل به تاراج

ازین غافل که آنجا بحر مواج

که آب سلسبیلش می‌دهد باج

پی مهمانی این جمع محتاج

بیار آن تحفه کوردی ز معراج

زهی قصری که گردونت دهد باج

سخن را برده تعریفت بمعراج

به برهان نیست دیگر عقل محتاج

ازین ره رفته پیغمبر به معراج