درآمد از در دل چون خرابی

ز می بر آتش جانم زد آبی

شرابم داد و گفتا نوش و خاموش

کزین خوشتر نخوردستی شرابی

چو جان نوشید جام جان فزایش

[...]

زنش گفتا گر از من سر نتابی

سر موئی ز وصل من نیابی

که گر زین چار حاجت سر بتابی

جزین چیزی که می‌خواهی بیابی

نشسته بود یوسف در نقابی

که نتوانی نهفتن آفتابی

بدین دَر گر بیفتی چون خرابی

چنان خیزی که گردی آفتابی

که تو با ما یخی بر آفتابی

و یا کف گِلی بر روی آبی

پسر بودش یکی چون آفتابی

بهر علمی دلش را فتح بابی

خُنُک آن گِل که گرچه یافت تابی

ولیکن کوزه شد از بهرِ آبی

فلک گوئیست و گر عمری شتابی

چو گویش پای و سر هرگز نیابی

رسید از بایزید او را جوابی

که اینجا هست مردی را شرابی

زمانی بر سرش می‌ریخت آبی

زمانی سرد می کردش شرابی

چو ماند استخوانی بی کبابی

درو تابد بگرمی آفتابی

کنندم پاره پاره در عذابی

که تا آید دگر بارم خطابی

گهی سرمست می‌دادی شرابی

گهی بنواختی خوش خوش ربابی

مگر از پیش برخیزد حجابی

ز لطف حق بتابد آفتابی

زنی مفسد سگی راداد آبی

جزا بودش ز حق چندین ثوابی

چو دل دارم خرابی و کبابی

چه می‌خواهی خراجی از خرابی

در آن شب دید وقت صبح خوابی

که کردندی به سوی او خطابی

تو سیمرغی ولیکن در حجابی

تو خورشیدی ولیکن در نقابی

نخستین یافت باید چون بیابی

چو گم گردد سوی جستن شتابی